Ben büyüyüp yetişkin bir kadın olurken en büyük yardımcım ablamdı.
Onun sayesinde başıma gelecek şeylerin çoğunu daha önceden gözlemleme şansım olmuştu. Sanırım şanslı azınlıktan biriyim.
Ablamın özel günlerine ait ilk anları hatırlıyorum. Sanırım 3–4 yaşlarındaydım. Nasıl oluyor bilmiyorum ama daha o zaman reglin ne olduğunu az çok biliyordum. Galiba bunun sebebi sürekli kadınların içinde büyümüş olmam; annem, teyzem, kuzenlerim, ablam ve ben hep bir aradaydık. Bizim için “kadınsal sorunlar” günlük, olağan konulardı. Ablamın ilk kez regl olduğu gün annem ona kızıp bağırmıştı. Çamaşırına ruj sürüp kirlettiğini zannetmiş. Durum sonra anlaşıldı.
İlk reglimi çok net hatırlayamıyorum. Annem beni özel olarak hazırlamamıştı, herhangi bir tavsiyesi olmadı, bir ‘konuşma’ yapmadı. Altıncı sınıftaydım, onu hatırlıyorum. Ve mayıs ayıydı. Sanırım ben zaten hazırdım. O günü büyümeye başladığım gün ilan ettiğimi anımsıyorum. Önce anneme, ablama ve ananeme söyledim. Sonra yakın arkadaşlarıma. Bir süre sonra herkes biliyordu. Bu beni rahatsız etmedi. Utanılacak bir şey olduğunu hiç düşünmedim. Annem kendimi tampon kullanacak kadar rahat hissedene kadar ped kullanmamı önerdi. 1 ay kadar ped kullandım, sonra tampona geçtim, daha doğrusu geçmek zorunda kaldım. Haziran ayıydı. Bir dans gösterimiz olacaktı ve kıyafetim ped kullanmaya uygun değildi. Mecburen tampon kullandım. İlk seferinde biraz zor olduğunu itiraf etmeliyim. Ama sonra alıştım.
Bu özel günlerin tadını çıkarın.
Özel günlerim ile birlikte kendimi daha büyük hissetmeye başladım. Bütün bu süreç tam olarak hayal ettiğimi gibi değildi ama zamanla uyum sağladım. Geriye dönüp baktığımda regl olmaya başladığım o günleri çocukluktan genç kızlığa geçişin tatlı heyecanları ile dolu zamanlar olarak anımsıyor ve duygulanıyorum.
